9:25. Jestem robotem.

O 9:25 w dni powszednie podejrzewam, że jestem robotem. Albo to, albo porywają mnie obcy i przerzucają w czasie - wstecz. Budzik, leki, woda na herbatę, jedzenie do pracy, śniadanie. 9:00. Oczyszczanie, nawilżanie, soczewki, zęby, makijaż, gdzieś tam po drodze włosy. 9:25, ani minuty później.

foto: madam z.

Z końcem września twarz mi tężeje, mózg robi się ołowiany, stawy jakby nienaoliwione. Nie mam mocy, ale prę do przodu, bo tak mnie zaprogramowali  trzeba. Jestem pewna, że gdzieś tam, kiedyś - może nawet niedawno - uśmiechałam się szczerze, wstawałam wcześniej, żeby pojeździć, wracałam do domu później, za to przez las. I nagle, nagle, grzęznę na chwilę w sklepowej kolejce, wchłania mnie czarna dziura, jest 18:30, jestem głodna, wewnętrznie płaczę i nie mam siły podnieść nogi. System mi się resetuje, zabiera mnie ufo, przygniata mnie grawitacja.


Kiedy dzwoni budzik, przez 20 minut leżę w łóżku. Czytam przy jedzeniu i udaję, że ten artykuł w przeterminowanych "Wysokich Obcasach" wciągnął mnie tak, że nie mogę się oderwać. 9:01. Oczyszczanie, nawilżanie, soczewki, zęby, makijaż wyjątkowo obfitszy niż podkład i róż, gdzieś tam po drodze włosy. 9 do cholery 25. Zabij mnie teraz.