Starsza pani i gołębie

Cenicie gołębie? Rzucacie im chrupki, czując się jak Zosia karmiąca ptactwo w "Panu Tadeuszu"? Robicie sobie zdjęcia w otoczeniu tych przeuroczych zwierzątek i w skrytości ducha marzycie o własnym gołębniku?

Ja nie. Mają coś takiego w oczach, co każe mi wierzyć, że są cholernie przebiegłymi sukinsynami i sprzedałyby własną matkę za okruch mojej bagietki.

Wyskakuj z pieczywa // foto: madam z.

Ułożyłam nawet kiedyś serię pełnych nienawiści rymowanek do dziewczyny, karmiącej gołębie chrupkami. Serio.
Mam z tymi ptakami (ekhm) skomplikowaną (ekhm khm) relację (khu). Relacja ta opiera się głównie na moim utajonym lęku, że jakiś gołąb nieproszony wtargnie w moje życie i będę musiała coś z tym zrobić. Wiecie, łatwo jest machnąć nogą, jak stado darmozjadów przypałęta się na przystanku sprawdzając, czy to pety, czy coś do żarcia na ziemi. Gorzej, jak masz dziewiętnaście lat, jesteś tydzień sama w domu, a gołębie odgłosy słychać z pionu (kto mieszkał w bloku, ten wie, co to jest pion, do którego można zajrzeć, wstawić tam miotłę, jak mieszkasz na parterze i inne takie), więc wkręcasz sobie fazę, że jakiś gołąb tam utknął i umrze, i będzie śmierdzieć, więc prosisz kolegę, żeby wpadł i ocenił, czy gołąb mieszka w pionie, ale kolega nie wie, więc idziesz do sąsiadów z czwartego piętra, którzy znają cię od dziecka i mówisz im, że masz taką fazę i że gołąb na bank jest w ponie.

Gołębia nie było w pionie. Chyba siedział na dachu, obok komina.

Ptactwo chodnikowe // foto: madam z.

Prześladują mnie, te grubasy. Chcą wkraść się w moje życie i wzbudzić we mnie emocje inne niż "weź, idź, nic nie dostaniesz". Niedawno spotkałam gołębia, który albo miał przetrącone skrzydło, albo nieźle udawał. I nawet przez chwilę stałam, zastanawiając się, czy gdzieś nie zadzwonić, czy coś. Nie zadzwoniłam, bo byłam głodna i chciałam już do domu. Mam wyrzuty sumienia.

Kiedyś brat przysłał mi  SMSa, że jedzie właśnie rowerem, a uratowanego gołębia ma w plecaku, i że go ten gołąb dziobie w plecy. Niewdzięczna świnia (gołąb, nie brat).

W piątek rano nagle poczułam się jak weteran z przebłyskami traumy z pola bitwy. Gołębie odgłosy rozlegały się zupełnie nie zza okna, za to totalnie zza drzwi do mieszkania. Mała podpowiedź dla mieszkańców budynków wielorodzinnych - nie zostawiajcie okien na klatce schodowej otwartych na oścież, choćby nie wiem jak bardzo była wiosna i ojezu, ale super. Nie. Bo ktoś z waszych sąsiadów może wychodząc do pracy natknąć się na parę gołębi, z których jeden ma wyjebane, a drugi jest przerażony i głupi, i zamiast lecieć do otwartego okna piętro wyżej, leci na dół i rozpaczliwie wali głową w szybę. Wielokrotnie. Nie wyciągając wniosków z bolesnych doświadczeń niedalekiej przeszłości. A jak chce się mu pomóc i otworzyć okno, ucieka przerażony jeszcze niżej (ale nie wystarczająco nisko, żeby wylecieć drzwiami, jak rozsądna istota).

Może to kwestia tego, że obejrzałam "Ptaki" Hitchcocka jako młoda panienka, przez co zapadły mi w pamięć głównie negatywne emocje dotyczące takich sytuacji, ale bliskie spotkania twarzy z ptasim skrzydłem nie znajdują się wysoko na mojej liście rzeczy, których chcę doświadczyć przed trzydziestką. W związku z czym wykazałam się typowo polską postawą obywatelską i zbiegłam z miejsca zdarzenia, udając, że nic nie zauważyłam. Zaczynam obserwację, czy sąsiedzi będą równie zaangażowani - któryś z gołębi napaskudził (hihi, żarcik dla Ani i Roberta) na schody i idę o zakład, że nikt, a już na pewno osoba, która zostawiła otwarte okno, nie posprząta.

I na koniec - pyszny  film o tym, że nie tylko we mnie gołębie i ich fani budzą niepokój. Serdecznie polecam, jeśli nie znacie, bo to dobra rzecz przezacnych twórców.